"Tuc-tuc, tuc-tuc, ma duc, ma duc...", pana si groaznicul tren, destinat vitelor, dar bun si pentru oameni, canta, intr-o marturie, a unui deportat, cu ritm si rima.
Depasesti o tragedie, biruind-o, in cele din urma, si prin poveste. Dusi, de fapt, la moarte, mii de romani, in pustietatea aurorei boreale si a ursilor albi, in stepele
Kazahstanului si in taigaua siberiana, au invatat sa reziste, sa se solidarizeze, sa aspere, sa lupte, s-au rugat fierbinte si nicio dihanie polara, ...